Het zat er al een tijdje aan te komen, maar nu is het een feit: Twarres is terug. Ik ben nooit groot fan geweest van het Friese muziekduo, maar toch staan ze altijd op een belangrijke plaats in mijn journalistieke bestaan. Het eerste interview dat ik ooit hield was namelijk met hen.
Ik was veertien jaar oud en kwam net in aanraking met radio. Bij de toenmalige stadsradio van Tilburg, Goirle & Oisterwijk had ik net een eigen programma dat ik iedere week met een van trots en toen nog geforceerde spanning presenteerde. Ik draaide nog maar een paar weken mee en toen gaf Twarres een concert in 013. Een paar dagen ervoor hoorde ik van mijn producer dat ik ze mocht gaan interviewen. Echte artiesten interviewen, een jongensdroom ging in vervulling. Ik vond het geweldig, maar kon de spanningen totaal niet weerstaan. Ik sliep vanaf toen tot het interview niet meer en ik kon nergens anders mee bezig zijn. Daarom is het ook maar goed dat ik dit een paar dagen van tevoren hoorde en niet een paar weken, ik zou het nooit overleefd hebben.
Het leek me leuk om, als de gelegenheid zich dan toch voordeed, ook een camera mee te nemen. Ik regelde een fantastische recorder en die bewuste camera, inclusief cameraman. Die nacht ervoor ging ik ieder uur uit bed om te testen of de apparatuur nog werkte en van mijn zakgeld kocht ik die ochtend extra batterijen, want je weet maar nooit. Niets kon er meer mis gaan.
Het interview zou vlak voor het concert plaatsvinden, maar ik zat rond een uurtje of vier in de middag al stuiterend startklaar op mijn plaatsje. De technici van 013, die overal rondliepen, vonden het uitermate grappig. Toch liet ik me niet van de wijs brengen en bleef stug zitten.
Eindelijk was het zover, in de luxe artiestenruimte in poppodium 013 zou Guus Beenhakker Twarres gaan interviewen. Ik zat op het puntje van mijn stoel, met een klotsende maag van het water dat ik maar was gaan drinken tegen de zenuwen. Mirjam Timmer en Joost Bloemendaal, de twee bandleden, kwamen rustig en relaxt binnen. De recorder deed het, er zat een gloednieuw bandje in, de camera liep ook. Mirjam en Joost namen plaats op een rode bank tegenover me en waren er helemaal klaar voor. Dus, kom maar op met je vragen.
Op dat moment trok er een verschrikkelijke kramp door mijn maag. Op het filmpje is te zien hoe ik wit wegtrok en mijn hand tegen mijn mond sloeg om een grote vloek tegen te houden. “Shiiiiiit,” dacht ik. “Vragen…..”
Alle begin is moeilijk. Vaak kun je jezelf wel redden, maar ook in die jaren was ik al geen groot fan van de band en dat werd door de geringe kennis waarmee ik dingen vroeg op een erbarmelijke manier duidelijk. Het interview leek U-ren te duren. Toen de twee eindelijk opstapten hoorde ik Joost tegen Mirjam mompelen: “Het lijkt alsof hij nog maar veertien is.” Dat was denk ik mijn redding.
Inmiddels is het duo dus weer terug en het zou me fantastisch lijken om ze nog eens te spreken, ik heb iets goed te maken van toen ik veertien was. Ik heb er inmiddels bijna 8 jaar radio op zitten en bovendien een torenhoge interview-ervaring als ik het met toen vergelijk. Mirjam & Joost, ik daag jullie uit!
Oja, en hier is overigens de nieuwe singel: