Jij en ik!

Vanochtend stonden we samen op
Je bleef steeds bij me gedwee
Met jou constant in m’n kop
Leef ik de hele dag voor twee!

Het leven grapt met me

Het leven maakt een grapje met me. Soms weet ik het zeker. Dat idee ken ik van toen ik een kleine Guus was. Als er vroeger iets tegen zat of als ik iets, om het even wat, niet begreep, was het makkelijk om te denken dat het leven met me solde. De anderen maakten een grapje met me. De wereld bestaat niet echt. Ik denk het alleen maar.
Ik vond het soms best aannemelijk dat alles en iedereen van alles doet om mij voor de gek te houden. Ook al is het een wat egocentrische gedachte. In dat geval zou ik het middelpunt zijn van alles. Sommige dingen die er gebeuren konden toch niet waar zijn, zo redeneerde ik. Het kon toch niet zo zijn dat mensen zomaar uit zichzelf van me hielden, met me wilden omgaan of naar me luisterden? Tolstoi’s boek ‘Oorlog & Vrede’ kreeg kreeg hierdoor een grappig tintje toen ik het las. Tolstoi had de overtuiging dat het leven een gemene grap was. In mijn geval is die grap alleen niet zozeer gemeen. De grote vraag is alleen wie de grap maakt. Zijn het de anderen? Zijn het mijn zintuigen? Is het een grote man met een baard?
Het gevoel dat het leven soms grappen met me maakt komt soms onherroepelijk terug. Deze week kwam het gevoel omhoog vanuit een heel andere hoek. Ik was getuige van iets dat niet anders kan zijn dan een grap. Een stukje gezichtsbedrog. Het begon ermee dat ik de site tjetter.nl ontdekte. Het is een site waar je chatgesprekken tussen twee personen kunt volgen als een soort ‘derde’, als onzichtbare observant. De personen die chatten zijn anoniem onder de namen “De één” en “De ander”. Naast een heleboel nietszeggende, lege gesprekken kom je grappige dingen tegen als: “Heb jij Jezus in je hart?” en “Ik ben twaalf jaar en ik heb een eigen pony.” Amusant, maar het kan erger, ik citeer:

“de ander: M/V” (Lees: Man of vrouw?)
“de één: M”
“de één: Jij?”
“de ander: V”
“de ander: Sex ???”
“de één: Ja is goed”
“de ander: Waar?”
“de één: Zwolle.”

Zo makkelijk gaat het dus. Er zijn gesprekken die je niet verzint. Enerzijds geamuseerd en anderzijds geschokt dat onder andere kinderen van 11 jaar dit soort gesprekken voeren las ik mee. Is dit niet van het begin tot het eind een grap, een grap van het leven?